Święty Idzi urodził się między rokiem 640 a 650 w Atenach, prawdopodobnie w rodzinie szlacheckiej. W młodym wieku rozdał swój majątek ubogim i zasłynął z licznych cudów. Następnie, z obawy przed sławą, udał się drogą morską do Marsylii, gdzie spotkał się z biskupem Arles, św. Cezarym.
Pragnąc prowadzić życie pustelnicze, Idzi spotkał pustelnika Werdoniusza i zamieszkał z nim w dolinie rzeki Gardo. Jednakże i tam został znany z cudów, co sprawiło, że postanowił opuścić miejsce i udać się nad ujście Rodanu. Tam, podczas polowania, został odnaleziony przez króla Gotów Flaviusa, który zobaczywszy cuda, które mu przypisywano, obiecał ufundować klasztor na tym miejscu, pod warunkiem, że Idzi zostanie jego pierwszym opatem. Idzi zbudował klasztor, przyjął święcenia kapłańskie i stał się jego pierwszym opatem.
Św. Idzi zyskał sławę również poza granicami, co skłoniło króla Franków Karola do zaproszenia go na spotkanie do Orleanu. Po powrocie do swojego klasztoru wyruszył do Rzymu, gdzie ofiarował swoją fundację papieżowi i uzyskał przywileje egzempcji dla swojego klasztoru. Ostatnie lata swojego życia spędził w klasztorze, gdzie zmarł między rokiem 720 a 725.
Kult św. Idziego był bardzo popularny w średniowieczu, a jego relikwie znajdują się w wielu miejscach, między innymi w Krakowie, Inowłodzu, Złotym Potoku (Czechy) i Zrębicach. Jest czczony jako jeden z Czternastu Świętych Wspomożycieli i patronuje m.in. karmiącym matkom, rybakom, myśliwym, pasterzom oraz chorym.
Jego wspomnienie liturgiczne w kościele katolickim obchodzone jest 1 września, natomiast w prawosławiu wspominany jest 14 września według kalendarza gregoriańskiego. Jego kult jest nadal żywy, a liczne kościoły i sanktuaria pod jego wezwaniem znajdują się w różnych krajach europejskich, w tym także w Polsce.
